Verhalen vanop de langste treinlijn van het land

Lidewij nam, vanaf de week waarin bedrijven weer open mochten, een maand lang de trein van de ene kant van ons land naar de andere kant en weer terug. Via de vele treinritten en in de verschillende stations ondervond ze hoe ons land totaal veranderd is.

Verhalen van een wereld die weer op gang komt

Lidewij sprak onder andere met treinbegeleiders, securail-agenten, een treinbestuurder, reizigers, transmigranten en daklozen en wilde van hen weten hoe zij deze tijd beleven. Het leverde een uniek tijdsdocument op met een mix van ontluisterende, grappige en kwetsbare verhalen, verhalen van een wereld die zich langzaam maar zeker weer op gang trekt.

Reporter Lidewij Nuitten: “Ik heb altijd graag de trein genomen, niet alleen om naar de landschappen te kijken maar ook naar de mensen. Tijdens de talloze treinritten tussen Eupen en Oostende merkte ik hoe hard onze samenleving is veranderd. Iedereen neemt afstand van elkaar en toch voel ik met iedereen die ik onderweg tegenkom een ongelooflijke connectie. Het viel me ook meteen op hoe openhartig mensen zijn in deze periode. Bijna iedereen die ik aanspreek is blij om na al die quarantaineweken nog eens een echt gesprek met iemand te kunnen voeren. Een reis door eigen land is nog nooit zo bijzonder geweest.”

Bijna iedereen die ik aanspreek is blij om na al die quarantaineweken nog eens een echt gesprek met iemand te kunnen voeren.

_{Reporter Lidewij Nuitten}

Regisseur Leentje Lybaert (voordien onder andere regisseur van Via Annemie voor Eén en Wanderlust voor Canvas): “De treinlijn Oostende – Eupen is niet alleen een letterlijke dwarsdoorsnede van ons land, het is ook figuurlijk de plek waar alle lagen van onze samenleving samenkomen. Het leek ons daarom de perfecte arena om te tonen hoe we na zes weken quarantaine langzaamaan ons sociaal leven weer oppikken. Hoe we voor het eerst weer buitenkomen, mensen zien die we lang hebben moeten missen, onze job terug oppakken, collega’s weerzien. En terug verbinding maken met het gewone leven. Al bleek snel dat de wereld een bevreemdende plek van mondmaskers en social distancing geworden is. Een wereld waar de corona-crisis een grote impact heeft op de emoties, het gedrag en de mindset van mensen.”

Openhartige mensen vol passie

De NMBS gaf uitzonderlijk toestemming en liet onder strikte veiligheidsvoorschriften een cameraploeg toe. Ook voor het personeel is dit een moeilijke periode, maar desondanks blijven zij vol passie hun job doen. Lidewij leerde openhartige mensen kennen, mensen die vroeger misschien onder de radar bleven, maar die ons land nu laten draaien en dus misschien ook wel helden genoemd mogen worden.

Lidewij praatte met passagiers en verschillende NMBS-medewerkers, onder wie:

Jochen David, treinbegeleider (45 jaar), houdt vooral van het sociaal contact met de reizigers. Dat is wat hij de afgelopen maanden het meeste miste.“Het enige wat ik doe, is deze trein op en neer lopen. Normaal gezien is dit de drukste treinlijn van het land. Voor corona zaten er negenhonderd mensen op deze trein, nu zijn dat er amper dertig. We controleren nu vooral op de veiligheid en we sensibiliseren op het dragen van mondmaskers.”

Lukas Welleman, treinbegeleider (26 jaar), ervaart de laatste weken een grote afstand bij de reizigers. “Je merkt dat de meeste mensen terughoudender zijn. Het mondmasker zorgt ook voor een extra barrière. Mensen spreken me amper nog aan, ze hebben schrik van mij en maken veel minder contact. Het is een heel bevreemdende sfeer.”

Tina Velaers, securail-agent (40 jaar), zorgt samen met haar collega's voor de veiligheid op de trein en in de stations. Tina mag zwartrijders en mensen zonder mondmasker beboeten maar heeft ook een sociale functie. “Bepaalde dingen die we meemaken, blijven je wel bij. Soms zitten er heel zieke of verwarde mensen op de trein die we moeten helpen. We hebben zo in de beginperiode van de corona-epidemie een zeventiger met hoge koorts van de trein moeten halen en de ambulance moeten bellen. Achteraf vraag ik me dan af hoe het met hem is afgelopen. Het is spijtig dat we dat nooit te horen krijgen.”

Dirk Lemmens, Securail-agent bij de hondenbrigade (57 jaar), doet zijn job al 20 jaar met hart en ziel. Hij zorgt met zijn trouwe hond aan zijn zijde voor de veiligheid in de stations, komt tussen bij agressie en kan boetes uitschrijven. “Wij zijn de veiligheidsdienst: we staan in voor de veiligheid en zijn er om mensen te helpen en hen te informeren. Het is eerder een sociale job dan dat wij mensen willen straffen. Mensen die er echt om vragen, die kan ik wel straffen, maar dan moet het al extreem zijn. Dat is het echt het laatste van alle oplossingen. Je zou wel kunnen zeggen dat wij sociaal assistenten zijn met een kogelvrije vest en een grote zwarte hond.”

Kelsey Verduyn, treinbestuurder (28 jaar): “Als machinist zit ik sowieso meer afgesloten en heb ik tijdens de rit geen contact met de reizigers, maar ik zie hen wel. Ik heb al mensen zien dansen en springen op het perron. En zot doen. Ik heb al mensen zien wenen, zien ruziemaken. Alle emoties van de mensen kan je terugzien als ze staan te wachten. Maar nu hebben ze allemaal mondmaskers aan, dan merk ik wel dat de wereld veranderd is.”

Tussen Eupen en Oostende: op dinsdag 23 juni om 20.45 uur op Eén.