Wim Wouters overleden

Het is met een zwaar gemoed dat we bij MNM vandaag afscheid moeten nemen van één van onze meest unieke en geliefde collega’s. Wim. Eén van onze strafste radiomakers ook.

Hij is er niet meer.

Wim, we moeten eerlijk zijn. Er is geen mens op onze MNM-vloer die beter muziek aanvoelde dan jij. Aanstormende hits, die rook jij al van mijlenver, terwijl je de hele wereldkaart afspeurde van hitlijst naar hitlijst. Maar verdorie, hoe vaak we ook lachten ‘met wat voor iets je nu weer aankwam’... een paar weken of maanden later stond het toch maar mooi ook bovenaan in ónze hitlijsten. Muziek, lijstjes en statistieken, ’t was helemaal jouw ding.
Oh ja, en het Eurovisiesongfestival! Dat ook. Niemand die met jou een weddenschap durfde aangaan over wie zou winnen. We wisten wel beter...

Je verloor je hart aan de radio. Erg letterlijk zelfs, want ’t was hier dat je je prachtige vrouw leerde kennen. Ilona, in gedachten zijn we meer dan ooit bij jou vandaag. En al die andere radio-liefde deelde je met plezier jarenlang met ons. Al je talent en ervaring als radiopresentator gaf je minutieus door aan onze jongste MNM-dj’s. Je coachte zowat onze hele dj-ploeg. We zijn je daar allemaal zo ontzettend dankbaar voor.

Maar bovenal was, ben en blijf je een topcollega. De zotste van de hele vloer. Je deed ons lachen, of brulde uit het niets het hele kot bijeen, één of ander dier imiterend. De blikken van nietsvermoedende bezoekersgroepen op onze vloer die niet wisten wat hen overkwam... priceless.

De fierste ‘kakker’ ook, je miste geen match van KV Mechelen. Jouw ploeg.
En een trotse papa was je voor je eigen ploeg van 3 topkinderen. We zullen hen met álle plezier over jou vertellen.

Een dikke 17 jaar heb je gevochten. Van kankerdiagnose naar kankerdiagnose. Van dat ene ‘bolleke in je hoofd’, zoals jij het noemde, tot helaas al die andere bollekes die erbij kwamen. En die je, typisch jou, allemaal een jolige naam meegaf. Jos, Prospère, den Trikke of Gaston. Ze waren helaas minder lief voor jou dan jij voor hen. 17 jaar is lang, Wim. Dat is heel erg lang. Te lang. We steunden je waar we konden, hadden massa’s respect voor je moed en je veerkracht. Je hield je beresterk. Maar nu is het gedaan met vechten, het is ok. Je mag eindelijk rusten.

Het zal verdomd stil zijn op onze MNM-vloer. Dus zet jij daarboven het kot maar ’ns extra goed op stelten. En tot we elkaar wie weet ooit terugzien, zullen we aan je denken, over je praten, je nooit vergeten.

Het ga je goed, Wim. En merci merci merci voor alles wat je gedaan hebt en voor wie je bent.

Slaap zacht.

(Bron: mnm.be)